ეხლა როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება, Сейчас, когда эти строки пишу, полночь горит и плавится.
სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება. Бриз, врываясь в окна порывами, сказки долины рассказывает мне.
მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს, Лунный свет не устранит с окрестности серебристый покров.
სიო არხევს და ატოკებს ჩემს სარკმლის წინ იასამანს. Ветер порхнет, колыхнет сирень за моим окном.
ცა მტრედისფერ, ლურჯ სვეტებით ისე არის დასერილი, Небо голубыми, синими колоннами так рассечено,
ისე არის სავსე გრძნობით, ვით რითმებით ეს წერილი
...
Читать дальше »
