ეხლა როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება, Сейчас, когда эти строки пишу, полночь горит и плавится.
სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება. Бриз, врываясь в окна порывами, сказки долины рассказывает мне.
მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს, Лунный свет не устранит с окрестности серебристый покров.
სიო არხევს და ატოკებს ჩემს სარკმლის წინ იასამანს. Ветер порхнет, колыхнет сирень за моим окном.
ცა მტრედისფერ, ლურჯ სვეტებით ისე არის დასერილი, Небо голубыми, синими колоннами так рассечено,
ისე არის სავსე გრძნობით, ვით რითმებით ეს წერილი. Так чувств полно, как ритмами это письмо.
საიდუმლო შუქით არე ისე არის შესუდრული, Тайная область света так загадочна,
ისე სავსე უხვ გრძნობებით, ვით ამ ღამეს ჩემი გული. Так исполнена чувств, как в эту ночь мое сердце.
დიდი ხნიდან საიდუმლოს მეც ღრმად გულში დავატარებ, С давних пор глубоко в сердце тайну храню,
არ ვუმჟღავნებ ქვეყნად არვის, ნიავსაც კი არ ვაკარებ. И никому в мире не позволю открыть, даже ветру у дверей.
რა იციან მეგობრებმა, თუ რა ნაღველს იტევს გული, Что они знают, друзья, о том, сколько горечи в сердце ношу
ან რა არის მის სიღრმეში საუკუნოდ შენახული. И в каких глубинах таю! Никому не похитить
ვერ მომპარავს ბნელ გულის ფიქრს წუთი წუთზე უამესი, тех мыслей, что в сумрачном сердце роятся.
საიდუმლოს ვერ მომტაცებს ქალის ხვევნა და ალერსი. Ни женщины объятия и ласка;
ვერც ძილის დროს ნაზი ოხვრა და ვერც თასი ღვინით სავსე, Ни медленное дыхание сна, ни чаша вина
ვერ წამართმევს, რაც გულის ბნელ სიღრმეში მოვათავსე. Не раскроют той тайны, что в темных глубинах хранится.
მხოლოდ ღამემ, უძილობის დროს სარკმელში მოკამკამემ, Только ночь, в час бессонный в окно проникая,
იცის ჩემი საიდუმლო, ყველა იცის თეთრმა ღამემ. Знает мой секрет, все знает белая ночь.
იცის - როგორ დავრჩი ობლად, როგორ ვევნე და ვეწამე, Знает, как я был одинок, как мучился и страдал,
ჩვენ ორნი ვართ ქვეყანაზე: მე და ღამე, მე და ღამე! Нас двое на свете: я и ночь, я и ночь!
გალაქტიონ ტაბიძე.. მე და ღამე!
Я и ночь. Галактион Табидзе
|